Thakura Bhaktiwinoda: Zrozumieć znaczenie pism

Korzystając z okazji, jaką jest rocznica pojawienia się Thakura Bhaktivinoda, chcielibyśmy przedstawić właściwą metodę korzystania z dobrodziejstw, które stały się dostępne dla ludzkości, dzięki łasce tego wielkiego wielbiciela Kryszny. Thakura Bhaktiwinoda był szczególnie dobry dla tych nieszczęsnych osób, które są pochłonięte wszelkiego rodzaju mentalną spekulacją. A jest to powszechna choroba obecnego wieku. Aćarjowie, którzy pojawili się przed nim, nie kierowali swoich prac tak bezpośrednio do empirycznych myślicieli, jak on. Byli bardziej miłosierni dla tych, którzy mieli naturalne skłonności do słuchania o Absolucie, nie będąc jednocześnie zwiedzionymi przez fałszywe argumenty upartych przeciwników Boga. Śrila Thakura Bhaktiwinoda podjął się zadania udzielenia odpowiedzi na szkodliwe argumenty mentalnych spekulantów przy pomocy wyższej transcendentalnej logiki Prawdy Absolutnej. Dzięki temu, nawet przeciętny współczesny czytelnik może odnieść wiele korzyści z lektury jego prac. Nie jest odległy ten dzień, w którym bezcenne woluminy pióra Thakura Bhaktiwinoda będą z szacunkiem tłumaczone na wszystkie języki świata przez tych, którzy otrzymają jego łaskę.

Prace Thakura Bhaktiwinoda są niczym złoty pomost, dzięki któremu mentalni spekulanci mogą bezpiecznie przekroczyć burzliwe wody bezowocnych, empirycznych kontrowersji, pośród których tracą oni spokój wybierając wiarę we własne siły w poszukiwaniach Prawdy. Gdy tylko przychylnie nastawiony czytelnik doceni nieprzemijającą wartość filozofii Thakura Bhaktiwinoda, cała objawiona literatura świata automatycznie będzie dla niego dostępna; a on, tym samym, odniesie z niej wiele duchowym korzyści.

Niektórzy jednak, zwiedzeni błędnym rozumowaniem, skłonni są niewłaściwie interpretować nauki i życie Śrila Thakura Bhaktiwinoda. Ci, którym wydaje się, że rozumieją znaczenie jego przekazu bez przyjęcia prowadzącej łaski Aćarji, niepotrzebnie popierają metodę empirycznego studiowania jego prac. Są takie osoby, które znają na pamięć prawie wszystko, co napisał, ale nie rozumieją z tego ani joty. Takie studia nie mogą pomóc tym, którzy nie są przygotowani, aby działać zgodnie z instrukcjami wyraźnie zawartymi w jego słowach. Nie można być uczciwym w poszukiwaniu Prawdy i jednocześnie omijać ostrzeżenia Thakura Bhaktiwinoda. Dlatego ci, którzy są zwiedzeni czytając prace tego wielkiego wielbiciela Kryszny, są zwodzeni przez swój głupi upór w utrzymywaniu empirycznego podejścia, którym rozkoszują się wbrew jego wyraźnym ostrzeżeniom. Oby te zwiedzione osoby spojrzały uważniej w swoje serca w poszukiwaniu przyczyny swojego nieszczęścia!

Osobista służba dla czystego wielbiciela jest niezbędna do zrozumienia duchowego znaczenia słów Thakura Bhaktivinoda. Redaktor tego czasopisma (Śrila Bhaktisidhanta – dop. tłum.), oryginalnie założonego przez Thakura Bhaktiwinoda, od dłuższego czasu próbuje skierować uwagę wszystkich zwolenników Thakura Bhaktiwinoda na ten najistotniejszy punkt jego nauk. Nie ma takiej potrzeby, aby stawiać się na równej pozycji z Thakura Bhaktiwinodem. Istnieje małe prawdopodobieństwo, że odniesiemy korzyść przez mechaniczną imitację działań Thakura Bhaktiwinoda, na bazie wygodnej dla nas oportunistycznej zasady. Guru nie jest omylną śmiertelną istotą, której poczynania mogą podlegać swobodnym interpretacjom ludzi, którzy nie stawiają sobie jakichś większych wymagań, by dochodzić głębszych prawd. Istnieje wieczna linia demarkacyjna pomiędzy Ratującym a ratowanym, która nigdy nie zostaje przekroczona. Tylko ci, którzy są naprawdę uratowani, mogą to zrozumieć. Thakura Bhaktiwinoda należy do tej kategorii duchowych nauczycieli świata, którzy wiecznie zajmują nadrzędną pozycję.

Obecny redaktor zawsze czuł, że jego nadrzędnym obowiązkiem jest próba wyjaśnienia sensu życia i nauk Thakura Bhaktiwinoda poprzez metodę pokornego słuchania Transcendentalnego Dźwięku z ust czystego wielbiciela. Guru, który uświadamia sobie transcendentalne znaczenie wszystkich dźwięków, jest na pozycji służenia Absolutowi poprzez wskazówki Absolutu przekazywane przez każdy dźwięk. Dźwięk Transcendentalny jest Bogiem; dźwięk materialny Bogiem nie jest. Każdy dźwięk posiada te przeciwstawne cechy. Każdy dźwięk objawia swoje boskie oblicze wielbicielowi, a prezentuje swój iluzoryczny aspekt empirycznemu pedantowi. Wydaje się, że wielbiciel mówi tym samym językiem, co oszołomiony empiryczny pedant, który na pamięć zna słownictwo Pism. Ale pomimo podobnej prezentacji, jeden z nich nie ma dostępu do rzeczywistości, podczas gdy drugi jest absolutnie wolny od iluzji.

Ci, którzy powtarzają nauki Thakura Bhaktiwinoda z pamięci, niekoniecznie rozumieją znaczenie słów, które mechanicznie wymawiają. Ci, którzy mogą zdać empiryczny egzamin dotyczący treści jego prac, niekoniecznie są samozrealizowanymi duszami. Mogą w ogóle nie znać prawdziwego znaczenia słów, które się nauczyli poprzez studia empiryczne. Weźmy na przykład imię „Kryszna”. Każdy czytelnik prac Thakura Bhaktiwinoda musi być świadomy, że Imię manifestuje się na ustach Jego służącego wielbiciela, chociaż pozostaje Ono niedostępne naszym materialnym zmysłom. Jedną rzeczą jest powtarzanie tej prawdziwej konkluzji z prac Thakura Bhaktiwinoda, a całkiem inną rzeczą jest uświadomienie sobie i doświadczenie natury Świętego Imienia Kryszny przez proces przekazany przez słowa.

Thakura Bhaktiwinoda nie chciał, abyśmy udawali się do inteligentnego mechanicznego recytatora materialnego dźwięku w celu uzyskania dostępu do Transcendentalnego Imienia Kryszny. Taka osoba może być w pełni wyposażona we wszystkie argumenty wyjaśniające naturę Boskiego Imienia. Ale jeśli będziemy słuchać wszystkich tych argumentów z martwego źródła, słowa te jedynie powiększą naszą iluzję. Te same słowa, pochodzące z ust wielbiciela będą miały zupełnie odwrotny efekt. Nasz empiryczny osąd nigdy nie pozwoli na zrozumienie różnicy pomiędzy tymi dwoma procesami. Wielbiciel ma zawsze rację. Niewielbiciel, jako empiryczny pedant, jest zawsze w błędzie. W pierwszym przypadku, Prawda jest zawsze obecna i nic innego poza Prawdą, a w drugim – obecne są mylące hipotezy i fałszywe rozumienie. Słowa mogą mieć zewnętrznie taki sam wygląd w obu przypadkach. W obu przypadkach mogą być recytowane te same wersety. Ale wartość tych dwóch procesów pozostaje radykalnie różna. Wielbiciel ma zawsze rację, nawet jeśli wydaje się, że podaje niewłaściwy cytat. Natomiast niewielbiciel jest zawsze w błędzie, nawet jeśli cytuje dokładnie słowa, rozdział i werset z Pism. To nie jest empiryczna wiedza, czego poszukuje wielbiciel. Ci, którzy czytają Pisma w celu poszerzenia swojej empirycznej mądrości, czytają na próżno. Jest wiele oszukanych przez empiryczną erudycję osób. Mają oni rzesze zwolenników. Ale obopólna gloryfikacja społeczności oszustów, choćby nie wiadomo jak licznej, nie uniknie nieszczęścia spowodowanego wcześniej zaplanowanym podjęciem niewłaściwego działania zgodnie z sugestiami niższej natury jaźni.
Czym są Pisma? Niczym innym, jak zapisem dokonanym przez czystych wielbicieli Boskiego Przekazu, który zamanifestował się na ustach czystych wielbicieli. Przekaz ten, powtarzany przez wielbicieli, pozostaje niezmienny poprzez wieki. Słowa wielbicieli zawsze są zgodne i identyczne ze słowami Pism. Każde objaśnienie znaczenia Pism, które umniejsza funkcję wielbiciela, który jest oryginalnym przekazicielem Boskiego Przekazu, stoi w sprzeczności z jednoczesnym żądaniem słuchania tych Pism. Ci, którzy myślą, że sanskryt w swoim sensie leksykograficznym jest językiem Boskości, są tak samo oszołomieni, jak ci, którzy utrzymują, że Boski Przekaz może być przekazany w jakimkolwiek innym języku. Wszystkie języki jednocześnie odsłaniają i ukrywają Absolut. Materialne oblicze wszystkich języków ukrywa Prawdę, zaś transcendentalne oblicze wszystkich dźwięków wyraża Absolut. Czysty wielbiciel jest mówcą Transcendentalnego Języka. Transcendentalny Dźwięk pojawia się na ustach Jego czystego wielbiciela. To jest bezpośrednie i niezanieczyszczone pojawienie się Boga. Na ustach niewielbiciela, Absolut zawsze pojawia się w swoim aspekcie iluzorycznym. Czystemu wielbicielowi Absolut objawia się w każdych okolicznościach. Jedynie język czystego wielbiciela może przekazać wiedzę o Absolucie takiej uwarunkowanej duszy, która pragnie słuchać w prawdziwie pokornym nastroju. Kiedy uwarunkowana dusza wybiera słuchanie od niewielbiciela, myli aspekt iluzoryczny z Prawdą. Taki jest powód, dla którego ostrzega się uwarunkowaną duszę przed towarzystwem niewielbicieli.

Thakura Bhaktiwinoda jest uznany przez wszystkich swoich szczerych zwolenników za tego, który posiada powyżej opisane moce czystego wielbiciela Boga. Jego słowa muszą być słuchane z ust czystego wielbiciela. Jeżeli jego prace są przedmiotem studiów w świetle czyjegoś własnego doświadczenia materialnego, ich znaczenie odmówi objawienia się takiemu czytelnikowi. Jego prace należą do klasy wiecznej objawionej literatury świata i muszą być studiowane w celu ich poprawnego zrozumienia poprzez ich prezentację przez czystego wielbiciela. Jeśli czytelnik odmówi przyjęcia pomocy czystego wielbiciela, prace Thakura Bhaktiwinoda będą zupełnie błędnie zrozumiane. Uważny czytelnik tych prac odkryje, że jest on zawsze prowadzony do momentu, gdy powinien poddać się łasce czystego wielbiciela, o ile nie chce zadowolić się jedynie iluzorycznym rezultatem swoich badań. Prace Thakura Bhaktiwinoda są wartościowe z tego powodu, że w przeciwieństwie do wszystkich empirycznych teorii poznania, kierują one uwagę na konieczność przyjęcia jedynego właściwego sposobu poznania Absolutu. Wskazują, iż nie jest możliwe zbliżenie się do Absolutu bez pomocy czystego wielbiciela Kryszny. Podobnie, jak czynią to wszystkie inne pisma objawione, prace Thakura Bhaktiwinoda kierują szczerego poszukiwacza Prawdy do czystego wielbiciela Kryszny, aby w ten sposób dowiedział on się o Bogu poprzez pokorne słuchanie z otwartym umysłem Transcendentalnego Dźwięku, pojawiającego się na ustach wielbiciela.

Zanim otworzymy jakąkolwiek książkę pióra Thakura Bhaktiwinoda, powinniśmy zastanowić się nad naszym nastawieniem, które odgrywa zasadniczą rolę w podejmowanych studiach. To właśnie zlekceważenie tej fundamentalnej zasady sprawia, iż wysiłki empirycznych pedantów są beznadziejnie puste i nie są oni w stanie zrozumiec harmoni związku pomiędzy różnymi tekstami Pism.

Tylko taka osoba, z której Aćarja jest zadowolony i przekazuje mu swoją moc, może przekazywać treść Boskiego Przekazu. To ustanawia podstawową zasadę lini sukcesji duchowych nauczycieli. Autoryzowany w ten sposób Aćarja nie ma innego ważniejszego obowiązku, poza natychmiastowym przekazywaniem otrzymanego Przekazu od swoich nauczycieli i mistrzów. Nie ma różnicy pomiędzy wymową różnych Aćarjów. Wszyscy z nich są doskonałym medium dla objawienia Boskości w Formie Transcendentalnego Imienia, które jest identyczne z Jego Formą, Cechami, Czynnościami i Rekwizytami. Bóg jest Wiedzą Absolutną. Wiedza Absolutna ma charakter niepodzielnej Jedności. Jedna cząstka Absolutnej Wiedzy jest zdolna do objawienia wszelkich mocy Boga. Ci, którzy badają treści woluminów, które zostały spisane jedynie dla chciwej potrzeby rozpowszechniania iluzorycznej wiedzy, zostaną oszukani przez samych siebie. Tylko ci, którzy są szczerymi poszukiwaczami Prawdy, są w stanie odnaleźć Boga, we właściwej metodzie poszukiwania Go i dzięki niej.

Aby znaleźć się na ścieżce Absolutu, absolutnie konieczne jest słuchanie słów czystego wielbiciela. Słowo mówione Absolutu jest Absolutem. To tylko Absolut może dać Siebie elementom Jego mocy. Absolut objawia się w słuchających uszach uwarunkowanej duszy w formie Imienia na ustach sadhu. To jest klucz do rozwiązania zagadki poznania. Prace Thakura Bhaktiwinoda kierują empirycznego pedanta do porzucenia swoich niewłaściwych metod i inklinacji na progu prawdziwego poszukiwania Absolutu. Jeśli pedant nadal wybiera przywiązanie do swoich błędów, idąc w kierunku Obszaru Prawdy Absolutnej, maszeruje jedynie iluzoryczną i mylącą ścieżką prosto do regionów ciemnej ignorancji z powodu swoich aroganckich studiów Pism. Metoda oferowana przez Thakura Bhaktiwinoda jest identyczna z obiektem poszukiwań. Nie można tej metody zrozumieć inaczej, niż dzięki łasce czystego wielbiciela. Co prawda, argumenty są te same, ale one mogą one jedynie wspomóc, ale nigdy zastąpić słów z żyjącego źródła Prawdy, którym jest nikt inny, jak czysty wielbiciel Kryszny – Osoby Absolutu.

Największym darem Thakura Bhaktiwinoda dla świata jest to, że przyczynił się on do pojawienia się rzeszy czystych wielbicieli, którzy w obecnych czasach kontynuują misję bezwarunkowego oddania dla Stóp Śri Kryszny, poprzez ich własną, bezustanną służbę dla Boskości. Czystość duszy jest opisywana przez materialny język jedynie w sposób analogiczy. Najwyższy ideał empirycznej moralności jest niczym lepszym, jak najcięższym grzechem w porównaniu z Transcendentalną doskonałą czystością bona fide wielbiciela Absolutu. Słowo „moralność” samo w sobie jest mylące, kiedy jest stosowane do uwarunkowanej duszy. Hipokrytyczne ukontentowanie z negatywnym nastawieniem jest częścią zasady niezmieszanej niemoralności.

Ci, którzy udają, że rozpoznają Boską Misję Thakura Bhaktiwinoda bez aspirowania do bezwarunkowej służby dla tych czystych dusz, które podążają za naukami Thakura w sposób zalecany przez Pisma i wyjaśniony przez Thakura Bhaktiwinoda, jedynie oszukują, zarówno siebie samych, jak i inne ofiary swoich spekulacji. Nie wolno mylić takich osób z bona fide wielbicielami.

Thakura Bhaktiwinoda przepowiedział przypieczętowanie religijnej jedności świata poprzez pojawienie się jednego, uniwersalnego kościoła, który nosi wieczną charakterystykę brahmasampradaji (brahma sampradaya). Przekazał ludzkości błogosławiące zapewnienie, że wszystkie teistyczne kościoły wkrótce połączą się w jedną, duchową społeczność dzięki łasce Najwyższego Pana Śri Kryszny Caitanji. Duchowa społeczność nie jest ograniczona przez warunki czasu i przestrzeni, rasę i narodowość. Ludzkość od dawna oczekiwała tego Boskiego Zdarzenia. Thakura Bhaktiwinoda udostepnił tę koncepcję w jej praktycznej, duchowej formie dla empiryków o otwartych umysłach, którzy są przygotowani, aby przejść proces oświecenia.

Najważniejszy kamień sklepienia został położony. Zapewnia on konieczne schronienie wszystkim obudzonym pod jego szerokimi, obejmującymi ramionami. Ci, którzy bezmyślnie pozwolą swojej pustej dumie, wyrosłej z powodu rasy, pseudowiedzy i pseudomoralności, stanąć na drodze do tej, długo oczekiwanej przypieczętowanej jedności, będą mogli mieć żal tylko do siebie za to, że nie weszli w grono członków duchowego towarzystwa czystych dusz.

Te proste słowa nie muszą być błędnie interpretowane przez różne aroganckie osoby, które są pełne dumy z powodu empirycznej ignorancji, która prowadzi ich prostą drogą do agresywnego sekciarstwa. Dobitne i stanowcze wyrażenie konkretnej Prawdy jest wielką koniecznością chwili, żeby uciszyć agresywną propagandę kłamliwych teorii, które głoszone są na całym świecie przez nauczycieli empirycznej intrygi dla poprawienia ciężkiego losu uwarunkowanych dusz. Empiryczna propaganda ubiera się w język negatywnej abstrakcji dla zmylenia tych wszystkich, którzy uwarunkowani są egoistycznym poszukiwaniem światowych przyjemności.

Czysta dusza posiada pozytywną i konkretną funkcję. Nie powinna być ona nierozsądnie mylona z utalitarną formą światowych działań. Ludzkość stoi w obliczu potrzeby tej pozytywnej duchowej funkcji, która oszałamia imperonalistów pełnych hipokryzji, którzy są w stanie absolutnej ignorancji. Pozytywna funkcja duszy harmonizuje żądania ekstremalnego egoizmu z ekstremalnym samowyrzeczeniem się w społeczności czystych dusz nawet w tym materialnym świecie. W tej konkretnej, możliwej do uczynienia, formie, funkcja ta jest zupełnie nieosiągalna dla empirycznego zrozumienia. Tylko jej niedoskonały i mylący apsekt jest dostępny dla uwarunkowanych dusz, które studiują Pisma bez pomocy bezinteresownej łaski czystego wielbiciela Boga. pierwotnie opublikowane na vrinda.net.pl Tłumaczenie: Dvarkadhis das Język oryginału: angielski Źródło: The Harmonist, Grudzień 1931, vol. XXIX No.6